متعادل‌سازی چالش‌ها – پیوستگی و تداوم

 “Plus ça change, plus c’est la même chose” این عبارت در سال ۱۸۴۹ از فرانسه یکی از دو زبان رسمی کانادا نشأت گرفته است، بیانگر این مفهوم است که هر چه چیزهای بیشتری تغییر کند ما به ثبات بیشتری می‌رسیم. بسیاری مشاهده کرده‌اند که بیماری همه‌ گیر ویروس کرونا، جهان و به همراه آن کانادا را در شرایط دشوار بی ‌سابقه ‌ای قرار داده و آینده‌ ای بی‌ سابقه را رقم‌زده است.
 مسلم است که در سخنان فوق حقیقتی نهفته است، اما درعین ‌حال ما می‌توانیم وضعیت فعلی و راه‌حل‌ها را در مقیاسی وسیع‌تر و تاریخی مورد بررسی قرار دهیم که در این صورت متوجه خواهیم شد که کانادا با چالش‌های متنوع و بزرگی پیش‌ازاین دست ‌و پنجه نرم کرده است و هر بار موفق بیرون آمده است. سیستم مهاجرت کانادا از این قاعده مثتثنی نیست.
 کانادا قبل از همه‌ گیری ویروس کرونا نیز با کاهش پذیرش مهاجر روبه‌ رو شده است و با موفقیت آن را مدیریت کرده است. در جنگ جهانی اول میزان مهاجرت به کانادا به ‌شدت کاهش یافت. در سال ۱۹۱۵ پذیرش مهاجر فقط ۳۴۰۰۰ نفر بود (درحالی‌که دو سال قبل از آن بیش از ۴۰۰،۰۰۰ بود.)
 کانادا همچنین شاهد موج ‌های بزرگی از مهاجرت به ‌ویژه به‌عنوان بخشی از پاسخ به چالش‌ها و بهبود آن‌ها بوده است. در حدود یک دهه پس از تأسیس ساسکاچوان و آلبرتا به‌عنوان استان، صدها هزار مهاجر به کشور سرازیر شدند – بسیاری از آن‌ها به سمت غرب رفتند – برخلاف بسیاری از کشورهای اروپا که جمعیت و زمین کافی دارند، کانادا با کمبود جمعیت و فراوانی زمین مواجه بود.

 با توجه به اینکه کل جمعیت کانادا در سال ۱۹۴۶ کمتر از ۱۳ میلیون نفر بوده است، نشان می‌دهد که مهاجرت به کانادا و پذیرش مهاجر در این کشور چندان قابل‌توجه نبوده است. آنچه پس‌ازآن اتفاق افتاد افزایش قابل‌توجه تولید اقتصادی، سطح زندگی و حضور کانادا درصحنه جهانی بود.
 الآن کجا هستیم؟ کانادا نه در برابر یک دشمن نظامی بلکه در برابر یک ویروس وحشتناک در میانه جنگ جهانی قرار دارد. هزاران نفر را ازدست‌داده‌ایم، در اقتصاد اخلال ایجادشده و با کاهش بیشترین نرخ زاد و ولد در حال حاضر روبه‌رو هستیم.
 بااین‌وجود، کانادا همچنان مقاوم و ایمن است. گرچه کانادا مانند هر کشوری چالش‌هایی دارد اما همچنان چراغ صلح و ثبات است. برخلاف ایالات‌متحده، هرگز با جنگ داخلی موافق نبوده است. اعتراضات طی یک سال گذشته بسیار مسالمت‌آمیز و ایمن بوده است که بازهم با وضعیت ایالات‌متحده متفاوت است.
از سوی دیگر، دولت کانادا آمادگی خود را برای اسکان بیش از ۱.۲۰۰.۰۰۰ ساکن دائمی جدید در کانادا از هم‌اکنون تا ۲۰۲۱-۲۰۲۳ اعلام کرده است. به‌طور قابل‌توجهی، نیازهای اقتصادی و جمعیتی این کشور، انگیزه این طرح بلند پروازانه است.
 مارکو مندیچینو، وزیر مهاجرت فعلی در اعلام این اهداف اظهار داشت:مهاجرت برای بهبود اقتصادی کوتاه‌مدت و رشد اقتصادی بلندمدت ما ضروری است. تازه‌واردان نه‌تنها با دادن مهارت‌های لازم برای پیشرفت در تجارت تلاش می‌کنند بلکه خودشان نیز با ایجاد شغل به اقتصاد کانادا کمک می‌کنند.

 کانادا مدت‌هاست که پناهگاه کسانی است که در کشورهای خود مورد آزار و شکنجه قرار می‌گیرند. با توجه به این، کانادا بین مهروموم‌های ۱۹۴۷-۱۹۵۳ از هزاران مجارستانی و در مهروموم‌های ۱۹۵۶-۱۹۵۷ از ویتنامی‌ها (مردم قایق‌سوار) و در اواخر دهه ۷۰ و سوری‌ها در ۲۰۱۰ استقبال کرد.
 این روند ادامه دارد. اخیراً، در پی اقدامات سرکوب گرایانه در این کشور، کانادا اقدامات ویژه‌ای را برای تسهیل مهاجرت و پذیرش افراد از هنگ کنگ اعلام کرده است.
 کانادا حتی تلاش خود را برای سکونت افراد در مناطق کم‌جمعیت و توسعه پتانسیل‌های کشاورزی را دوچندان کرده است. برنامه مهاجرت روستایی و شمالی به جوامع کوچک‌تر در کانادا اجازه می‌دهد تا مهاجران برای کار و اقامت به این مکان‌ها وارد شوند. در همین حال برنامه مهاجرت کشاورزی-غذایی ورود افراد را برای کار به‌عنوان کشاورز، دامدار و سایر مشاغل تولید محصولات کشاورزی یا غذایی تسهیل می‌کند.
 البته، بسیاری از چیزها تغییر کرده است – و این خیلی خوب است – برنامه‌های کاربردی مبتنی بر کاغذ با فرایندهای طولانی جایگزین پردازش‌های دیجیتالی و بسیار سریع ‌تر شده است. یک سیستم ترجیحات ملی و نژادی برای مهاجرت اقتصادی راه را برای یک سیستم نقطه‌ای مبتنی بر شایستگی بازکرده است.
 استان‌ها و سرزمین‌ها در ایجاد جریان‌های نوآورانه برای جذب بهترین و درخشان ترین ها پیش‌ قدم شده‌اند. برنامه‌هایی برای تجار و کارآفرینان و افرادی که در کانادا تحصیل‌ کرده‌اند، از پیشرفت‌های قابل ‌توجه کانادا است. پس چالش‌های مهاجرتی و اقتصادی ما چطور بود؟ منحصربه‌فرد؟ حقیقتا. کاملاً جدید و بی‌سابقه بود؟ برعکس!